Specjalnym rodzajem soczewki jest soczewka płasko-wypukła, która ma kształt miski. Dolna część jest zazwyczaj płaska, a górna zaokrąglona. Soczewka może być wykonana z szkła lub plastiku. Ma jedną płaską powierzchnię (bok płaski) i jedną zakrzywioną (bok wypukły). Ta soczewka ma bardzo charakterystyczny kształt, który pomaga jej dobrze skupiać światło.
Światło przechodzące przez płaską stronę soczewki jest nieco zwalniane. To zwalnianie odchyla światło, w procesie znanym jako załamanie, gdy dociera do zakrzywionej strony soczewki. Soczewka o zakrzywionej powierzchni skupia wszystkie dochodzące z określonego kierunku światła w punkcie po drugiej stronie soczewki. Punkt, w którym światło zbiega się, nazywa się punktem fokusalnym, a tam właśnie widzimy wyraźne obraz.
W związku z tym, soczewki płasko-wypukłe są raczej praktyczne i są wykorzystywane w kilku urządzeniach optycznych, które umożliwiają oglądanie. Przytoczymy przykład - są one używane w aparatach fotograficznych, mikroskopach, teleskopach, a nawet w systemach laserowych! Są to kluczowe elementy w aparatów fotograficznych, ponieważ pomagają skupiać światło na filmie lub czujniku cyfrowym. Dzięki temu możemy uzyskiwać szczegółowe zdjęcia.
Linsze płasko-wypukłe są tym, co mamy w mikroskopach i teleskopach, aby móc lepiej widzieć małe i odległe obiekty. Oznacza to, że możemy postrzegać rzeczy, których nie moglibyśmy zobaczyć wyłącznie gołym okiem. Jako ostatnią wspólną zastosowaną w systemach laserowych, te soczewki są kluczowe, ponieważ kształtują i skupiają promień laserowy, umożliwiając mu prawidłowe działanie.
Przeźroczystość to otwór w soczewce. Ta przeźroczystość określa, ile światła może przechodzić. Im większy otwór, tym więcej światła wpada, tworząc jaśniejszy obraz, który jest łatwiejszy do zobaczenia. Jednak większy otwór może również oznaczać mniej ostre zdjęcie. Jest tak dlatego, że nadmiar światła może wywołać aberracje optyczne, które rozmywają obraz.
Jak zrobić soczewkę płasko-wypukłą? Proces produkcji soczewki płasko-wypukłej składa się z trzech kluczowych etapów. Proces zaczyna się od nagrzewania surowca — zazwyczaj szkła lub plastiku — do ekstremalnych temperatur. To czyni go giętkim i łatwym do formowania w przybliżoną soczewkę. Pierwsze formowanie odbywa się metodą znaną jako lepienie, w której materiał jest wytworzony w podstawowy kształt soczewki.
Na koniec, po polerowaniu soczewki, następuje specjalne nanoszenie warstwy. Jest to bardzo cienka warstwa, która jest stosowana, aby zmniejszyć odblask i pomóc soczewce lepiej współpracować z światłem. Warstwa ta jest nanoszona za pomocą techniki znanej jako parowanie. Oznacza to, że cienka warstwa jest nanoszona na soczewkę, co prowadzi do jeszcze lepszej wydajności.